ရႊံ ့စိုေနတဲ့ စိတ္တစ္ခုတည္းနဲ ့
ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္ အေမ။
ထေနာင္းရြက္ေတြက တဖြဲဖြဲေၾကြလို ့
ညေနညိဳ ေရခ်ိဳခပ္ရာ
ထိန္ကန္သာၾကီးက
ခါးေစာင္းကိုင္းကိုင္းမန္က်ည္းပင္ေတြေအာက္မွာ
ငိုက္ျမည္း၊
အသားမဲမဲ ေတာက်ီးကန္းနွစ္ေကာင္က
အတိတ္ေတြကို ဆြဲခ်ီသြားတယ္။
ငယ္ငယ္က စစ္တိုက္တမ္းကစားခဲ့တဲ့
ထန္းေတာၾကီး
ခုမ်ားေတာ့ နွစ္ေတြၾကာ
သူ ့ခမ်ာ အရင္လို မသာယာနိုင္ရွာေတာ့ဘူး။
သန္းထြန္းေလးရဲ ့ သီခ်င္းထဲကလို
လွည္းလမ္းေၾကာင္းတေလွ်ာက္ ဖံုလံုးၾကီးေတြ
တလွိမ့္လွိမ့္ မတက္ေပမယ့္
အေမ့အိမ္ရွိရာ ျပန္လာရာလမ္း
ကြ်န္ေတာ့္ အလြမ္းေတြကေတာ့ တလွိမ့္လွိမ့္တက္လာတယ္ အေမ။
ညအိပ္ေတးေတြ တရိပ္ရိပ္ေျပးေနတဲ့
ဟိုး ေတာင္ယာဥ္စြန္းတန္းဆီ ေမွ်ာ္ေငး
ကြ်န္ေတာ္ ကေလးဘ၀ကေပါ့၊
အေမဟာ ...
ကြ်န္ေတာ့္လက္ကိုဆြဲ
ေနပူက်ဲက်ဲအညာေျမရဲ ့၀ဲဂယက္ထဲမွာ
အေနရဲခဲ့ဖူးတယ္။
လသာသာညမ်ား၊
ထုပ္စီးထိုးတမ္းကစားခဲ့တဲ့ ငယ္ေပါင္းမ်ား၊
တေစၦၾကီးအလား ၾကီးမားလွတဲ့ ကုကၠိဳပင္ၾကီးမ်ား၊
ကာလေဒသ အစကို
ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ရွာလို ့မရခဲ့ဘူး။
ရွားေစာင္း၊ကသစ္
ထန္း၊ပုရစ္နဲ ့
ပိတ္ဆြယ္ခ်ဥ္ေပါတဲ့ အရပ္
သူ ့ဇာတ္နဲ ့သူေတာ့ လိုက္ဖက္လွပါရဲ ့။
ဟိုစဥ္တုန္းအခါမ်ား
ထေနာင္းပင္ေတြက ညိဳညိဳ
ကြ်န္ေတာ့္ ဆံပင္က တိုတုိ
ျမိဳ ့ၾကီးျပၾကီးမွာ ညိဳတဲ့မိုး
ကြ်န္ေတာ့္ကို မစိုေသးဘူး။
နီယြန္မီးေရာင္စံုနဲ ့
ေငြေၾကးအညစ္အထည္မ်ားလည္း
မသိခဲ့ရိုးအမွန္ေပါ့။
လမင္းေဖြးေဖြး
ေဘာ္ေငြေသြးတဲ့ ညေတြ
အေမနယ္ေကြ်းတဲ့ ထမင္းျဖဳဆီဆမ္းကို
ေရႊလင္ဗန္းၾကီးနဲ ့ေတာင္ ကြ်န္ေတာ္ မလဲနိုင္ခဲ့ဘူး။
အခုမ်ား
မီးခိုးေတြေ၀တဲ့ ေမတၱာတရားကို
လက္ထဲမွာ ဖြဖြေလးကိုင္
ကြ်န္ေတာ့္ ရဲ ့ပန္းတိုင္ဆိုတာ
ေနာက္ဆံုးေပၚကားေတြ ၾကိတ္တာ ခံရေပါ့။
အေမ ဥပုသ္ေစာင့္ခဲ့တဲ့ေန ့ေတြ
ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္မွာလည္း ပန္းေတြေ၀တယ္၊
အေမမ်က္နွာျပင္ေအးေအး
ဟိုးေကာင္းကင္ဆီက လမင္းေဖြးေဖြးလိုပဲ။
တစ္ေန ့တစ္ျခား
ဖိနပ္ကလည္း ပါးပါးလာတယ္ အေမ။
၀ါဆိုလတစ္ရက္ဆီက
အေမ၀ယ္ေပးခဲ့တဲ့ ဂ်င္းဦးထုပ္ အျပာေလး
အခုကြ်န္ေတာ္ ျပန္လိုခ်င္ေနတယ္။
ေဟာ ... ျမိဳ ့အ၀င္က
လက္ပံပင္ၾကီး
ကြ်န္ေတာ့္ကို ျပံဳးျပီးနႈတ္ဆက္တယ္၊
ျမက္ရိုင္းရွည္ရွည္ေတြကလည္း
လူမိုက္တစ္ေယာက္ရဲ ့ ေနာင္တကို
ခ၀ါခ်ေနသလိုလို။
လမ္းေတြက ရွည္လွခ်ည္ရဲ ့
ေတာင္ေတြက မတ္ေစာက္လွခ်ည္ရဲ ့
ေရွ ့မွာက
ဘီလူးဟိန္းသံေတြ၊
ေရာဂါကပ္ေတြနဲ ့။
ဒီလို စစ္ပြဲေတြၾကားက
အေမ့ဌာေန၊ကြ်န္ေတာ့္ေျမကို
ျပန္လာခဲ့တယ္ အေမ။
အံ့ဖြယ္အတိျပီးတဲ့ေလာက
ေသနတ္ေမာင္းခ်သံေတြ ညံလွတယ္၊
အေမ့အိမ္ေလးမွာေတာ့
ၾကယ္ေတြ၊လေတြ ေဖြးေနမွာပဲ။
ေလာဘ၊ေမာဟေတြနဲ ့
နဂါးေငြ ့တန္းဆီခ်ီေနတဲ့ လူမိုက္၊
ခုမ်ားေတာ့
အေမဆံုးမခဲ့သလို
ဘုရားရိုက္မွာ မေၾကာက္နိုင္ေတာ့ဘူး။
ေခ်ာက္ကမ္းပါးေပၚက
စာရြက္စာတမ္းေတြနဲ ့
အေသေကာင္ေတြရဲ ့အရိုးကို
အလွဆင္၀တ္ၾကတဲ့ေခတ္မွာ
အေမ့သားဟာလည္း
သဲထဲကို ေရေတြသြန္ေနတတ္ျပီ။
ကြ်န္ေတာ္က
အသံုးလံုးမေက်ဘူး
ဘ၀မေက်ဘူး
တာ၀န္မေက်ဘူး
ေက်းဇူးမေက်ဘူး
ဘာဆို ဘာမွကို မေက်ခဲ့တဲ့ေကာင္ပါ အေမ။
အခု
အေမ့ျမိဳ ့ေလးက
ကြ်န္ေတာ့္ကို ေမးေနျပီ၊
'' ေနာက္တစ္ခါ ျပန္ထြက္သြားဦးမွာလား သား'' တဲ့
ကြ်န္ေတာ္ မေျဖနိုင္ဘူး
ကြ်န္ေတာ္ မေျဖရက္ဘူး အေမ။
ဟိုးညေနေစာင္းဆီက
ထေနာင္းပင္ၾကီးအိုအိုၾကီးက
ေလရိုင္းေတြကို ေပြ ့ဖက္
ကြ်န္ေတာ့္ကို မၾကည့္ရက္ေတာ့သလိုလို။
အိမ္ျပန္ေနၾကတဲ့ တိမ္အုပ္ေတြကလည္း
နီညိဳညိဳဆံပင္ရွည္ လူမိုက္တစ္ေယာက္ကို
စုပ္တသပ္သပ္နဲ ့။
သနားၾကေပါ့
အေမ့ေျမမွာ ထာ၀ရေနနိုင္ၾကတဲ့
ထေနာင္းပင္ေတြ
တမာပင္ေတြ
သူတို ့ေတြ ...
ကြ်န္ေတာ့္ကို သနားၾကေပါ့။
အေမ
ေျမၾကီးထဲက
ေကာင္းျမတ္ျခင္းေတြနဲ ့
ကြ်န္ေတာ့္ကို
ေလလြင့္ခြင့္ေပးပါေလ။
ေမွာ္အတတ္ေတြကတဲ့
ျမိဳ ့ျပညေတြထဲ
ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ဘတ္ကို ခြဲ
ငရဲမီးနဲ ့ ေပြ ့ဖက္ရဦးမယ္။
အေမ
ကြ်န္ေတာ္ ျပန္လာမယ္
အေမ့ေျမ
ကြ်န္ေတာ့္ဌာေနဆီ
ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ဆက္ျပန္လာမယ္ အေမ။
လက္ပံပြင့္ေတြ တဖြဲဖြဲေၾကြလို ့
ဒီအခ်ိ္န္ ၊ေခြးရူးေပၚခ်ိန္
ထိန္ကန္ၾကီးကေတာ့
ကြ်န္ေတာ့္ကို စကားမေျပာခ်င္ေတာ့သလို
မ်က္နွာလႊဲလို ့။
0 comments:
Post a Comment